Quinoa? Crackermeuk? Miriam luncht liever met een boterham
Miriam schrijft regelmatig voor Mynd ('voor je dagelijkse dosis psyche'), maar vandaag maakt ze als gastcolumnist een uitstapje naar Brood.net. Waarom? Omdat er tot haar grote schrik geen brood gegeten werd op de redactie in Amsterdam. Geen brood?!
Afgelopen week was ik een dag op onze redactie op de Bloemgracht in Amsterdam.
Ik zou uitleg krijgen over ons systeem en het leek mij wel eens leuk om een keer vanaf de redactie stukjes te schrijven in plaats van uit huis. Bij binnenkomst werd ik ontvangen door een fanfare, zeven majorettes en een aap op een fiets die door een brandende hoepel sprong. Er werd mij gevraagd of ik koffie wilde. Nou graag. “Met melk én suiker a.u.b.” De fanfare stopte prompt met spelen. De majorettes slaakten een gilletje en het aapje fietste van schrik zó de Bloemgracht in. Dat gebeurt tegenwoordig wel vaker. Ik lijk wel de laatste der Mohikanen die nog gewoon suiker in haar koffie doet.
Om 12.30 uur gingen we lunchen. Mooi. Ik barstte van de honger. Lekker! Boterhammetjes!
Paniek in de tent. “Hier in Amsterdam eten wij geen brood”. WAT? Nee. Even serieus. Hoezo eten wij in Amsterdam geen brood? Dat er ’s morgens al verschrikt werd opgekeken toen ik vroeg waar de suiker was, dáár kon ik wel mee leven, maar geen brood? Wat was er dan te eten voor dit hongerige schrijfstertje uit de provincie? Kijk. Dat ik uit het Zuiden kom wil nog niet zeggen dat ik achterlijk ben. Zelfs in good old Etten-Leur weet iedereen dat quinoa, chiazaad en gojibessen gezond zijn. Zelfs bij ons zijn de begrippen ‘healthy’, ‘clean’ en ‘superfoods’ gewoon in ons alledaagse taalgebruik opgenomen. Maar geen brood als lunch? Wat dan? Gingen ze nou quinoa lopen kanen? Werden er açaï bowls afgeleverd door zo’n superfoodtentje uit de buurt?
''Hallo. Mijn naam is Miriam en ik heb brood nodig''
Maar goed. We gingen eten en er was dus geen brood.
Wel avocado’s. Hummus. Sla. Biologische vet- en glutenvrije zoutloze crackermeuk, tonijn, kaas, kipfilet, rosbief, roomboter én Nutella. Ik wilde keihard gaan zitten huilen en hysterisch gaan lopen schreeuwen: “Wat is er mis met jullie? Hebben jullie angst voor brood of zo? Denken jullie dat brood dik maakt? Hebben jullie angst voor koolhydraten? Verwachten jullie intolerant te worden voor gluten of zo? Van brood jongens, word je niet dik. In brood zitten koolhydraten en die heb je nodig als energiebron anders ga je dood. Gluten? Maar echt een héél klein aantal mensen heeft een intolerantie voor gluten. De meesten dus niet. Ik herhaal: de meeste mensen dus niet. En wat al die semi-wetenschappelijke nepnieuws verspreidende healthy chicks en websites ook lopen te beweren? Het enige toenemende gezondheidsprobleem dat echt bestaat is dat mensen steeds dikker worden, omdat ze te veel éten. Op elke hoek van de straat, op elk moment, kán er iets gehaald, gekocht of gebracht worden. Brood is niet de boosdoener. Brood maakt niet dik. Brood is niet slecht. Brood is gewoon hartstikke lekker en supergezond. Ik Wil Brood. NU!”
Maar voordat ik daar de kans voor kreeg viel mijn oog op een zak voor mijn neus. Daar lag een vers gesneden exemplaar brood. Net uit de oven.
Het was nog warm. Ik piepte: “Ik dacht dat jullie dat niet aten?” Iedereen keek mij verbaasd aan. “Nee. Dat zeiden wij niet. Wij zeiden dat er in Amsterdam raar wordt opgekeken als je dat eet. Amsterdammers zijn gewoon raar. Wij eten gewoon brood. Nou ja, gewoon. Geen gewoon brood natuurlijk. Speltbrood. Want we zitten hier wel hartje Amsterdam hè?” Uitzinnig van geluk at ik zes boterhammen. De volgende keer als ik naar de redactie ga neem ik Brabantse worstenbroodjes mee. En suiker.